Deelneemster Vaders – Dochters
Ze heeft zich ingeschreven voor de training Vaders – Dochters vanuit en diep gevoelde urgentie: ‘het is nu of nooit’. In de openingsronde deelt ze dat haar vader over 4 weken uit het leven stapt. Terminaal ziek, door een progressieve ziekte die hem sloopt, sneller dan verwacht.
Ze is enigst kind, inmiddels zelf moeder van een zoon en een dochter. Ze heeft schrik omdat er nog zo veel niet gezegd is. Woorden die voor haar van wezenlijk belang zijn.
De relatie met haar moeder is ingewikkeld, zo vertelt ze. “ik krijgt steeds de volle laag. Het voelt zo oneerlijk”. Het lijkt er op dat moeder haar dochter de schuld geeft van al haar teleurstellingen over het leven. Moeder schermt haar vader af. Het is een klus om vader even voor haarzelf te hebben. Moeder lijkt jaloers op de relatie tussen vader en dochter.
Het maakt haar onzeker en ze voelt dat het leven niet voluit geleefd kan worden, zolang ze in deze ongezonde dynamiek gevangen zit.
We onderzoeken wat haar grootste verlangen is. “Ik wil bij mijn vader liggen, ik wil hem voelen nu hij er nog is!”. “Wat houdt je tegen?” is mijn vraag. De tranen vloeien rijkelijk. “Ik ben bang dat mijn moeder boos wordt en dat mijn vader het vervolgens niet aandurft”. Ik houd het zelf ook niet droog. Ik voel haar verlangen en haar vertwijfeling hoe dat voor elkaar te krijgen zo goed. Het is hartverscheurend om haar zo te zien.
Bij de afsluitende ronde spreekt ze uit dat ze voor haar eigen verlangen gaat. Alle vrouwen spreken hun steun naar haar uit. Dapper maar ook onzeker vertrekt ze op zondag aan het eind van de dag.
Een wondertje (na afloop van de Training)
Drie dagen later krijg ik een bericht van haar.
“Gisteren kwam mijn vader bij me langs. We zaten aan tafel te praten en plots moest hij zo huilen en hij kon niet uitleggen waarom. Ik zei, papa, kom we gaan naar boven. Ik heb nood om in je armen te liggen. Ik moest er al mijn moed voor samen rapen want dit was wel heel ver van wat wij gewoon zijn te doen. Het voelde vreemd maar het was zo een mooi moment, wij samen. Wij hebben geluisterd naar ‘Papa’ en naar de ‘Taal van mijn Hart’ van Stef Bos. Helemaal niet onze muziek maar het paste. En we praatten, zacht. We hebben geluisterd naar ‘Er is leven na de dood’ van Freek de Jong. We lagen samen vrolijk te zingen en te lachen.
Toen hij weg was heb ik me helemaal dansend uitgeleefd. Daar zou ik voor het weekend allemaal niet aan gedacht hebben. Of de moed niet hebben voor gehad om het te doen.
Ik had zo een schrik dat ik na zijn dood spijt zou hebben, dat ik tot de constatering zou komen dat ik dingen niet gedaan heb of niet gezegd heb maar ik kijk er nu anders tegenaan. Het zal niet perfect zijn maar ik ben er heel bewust mee bezig en ik heb mijn best gedaan.”
Het lichaamswerk dat we met onze cliënten mogen doen, leidt soms tot wonderen.
[Met goedkeuring van L heb ik deze column geschreven.]
Pieter
