Zo veel verdriet
“Ik wil aangeraakt worden, bemind worden!”. De woorden komen diep van binnen, luid snikkend, de tranen vloeien over haar wangen. Ik zie en voel haar wanhoop, haar eenzaamheid. Ze is zó verdrietig. En ik voel haar diepe verlangen.
Ze is inmiddels een paar keer bij me geweest voor een individuele sessie. Ze zit niet lekker in haar vel. Ze heeft moeite met het feit dat haar lijf verandert. Sinds ze in de overgang is raakt ze het contact met en het vertrouwen in haar lijf steeds verder kwijt. Ze rouwt over het verlies van zoveel in haar leven. Ik werk met haar lijf. Ik voel de hunkering. Huidhonger! Ze vind het fijn om regelmatig tegen me aan te zitten, waarbij ik haar liefdevol vasthou. Ik voel hoe haar lichaam in dat directe contact ontspant, zich overgeeft.
Terug van lang weggeweest
Tien jaar geleden zijn ze teruggekomen, na een lange en succesvolle carrière van haar partner in het buitenland. Om de paar jaar verhuizen, steeds opnieuw een sociaal netwerk opbouwen. De laatste standplaats is een Midden-Amerikaans land. Ze voelt zich daar als een vis in het water. Dansen is haar lust en haar leven en in dat land wordt gedanst! Daar is het leven een grote dans, lustvol, sensueel. Hier voelt ze zich bemind, vooral door de minnaar die daar in haar leven is gekomen. Het stroomde al een tijd niet meer tussen haar en haar partner. Ze ziet hem doodgraag en wil niet bij hem weg, maar de intimiteit is opgedroogd. Ze vrijen al jaren niet meer.
Drie kinderen heeft ze gebaard. De oudste staat op het punt om naar het buitenland te vertrekken en de andere twee volgen waarschijnlijk binnen een paar jaar. Voor de kinderen zorgen houdt haar de laatste jaren op de been. Ze is bang voor de leegte die onherroepelijk komt. Door de lange periode in het buitenland heeft ze moeite om hier weer een sociaal netwerk op te bouwen.
Werken met klei, het maken van zinnelijke keramiek is een lichtpunt in haar leven. Wat ze maakt is prachtig. Het weerspiegelt haar binnenwereld, haar verlangen. Dat houdt haar min of meer op de been, maar is niet genoeg.
Haar diepste verlangen
“Wat wil je ten diepste” vraag ik haar. “Ik wil dat mijn man me weer bemint. Ik mis hem maar ik weet niet hoe ik de weg terug naar hem moet vinden. Ik schaam me voor mijn affaire. Hij weet ervan, maar we praten er niet over”. Het ligt als een groot rotsblok tussen hen in, zo voel ik. Ze is ten einde raad.
Ik stel voor dat ze een volgende keer samen komen. Dat wil ze graag en hij is bereid om mee te komen, zo laat ze me na afloop van de sessie weten.
Samen en toch zo apart
Ik voer eerst een gesprek met hem, zo heb ik laten weten. Hij komt binnen, ik stel hem op zijn gemak en we gaan vervolgens verrassend snel de diepte in. Tegenover mij zit een hele intelligente, competente man. Binnen een half uur hebben we het hele speelveld verkend, beschouwend. Ik ben onder de indruk van zijn analytische vermogen en ook zijn zelfreflectie. Hij beseft dat ook hij ‘schuldig’ is aan de huidige afstand tussen hen beiden. Ik voel ook dat hij zijn emotionele binnenwereld nog probeert te verbergen voor me. “Niet mijn sterkste kant, emoties tonen”, zo geeft hij aan.
“Wat heb je nodig om haar weer toe te laten?” vraag ik hem. “Ik wil dat ze haar excuses aanbiedt voor de affaire, dat ze erkent hoeveel pijn ze me ermee heeft gedaan. Op zo’n manier dat ik het kan voelen dat ze het meent”. Nu voel ik zijn verdriet en zie ik de tranen in zijn ogen. Tijd voor deel twee van deze sessie.
Op de bank elkaar weer ontmoeten
Ik plaats ze samen op de bank. Ze is zenuwachtig. Ik zie een bang klein meisje. Ik stel haar op haar gemak en geef een korte samenvatting van wat ik met haar partner heb besproken. Hij knikt bij de woorden die ik namens hem spreek en hij heeft er niets aan toe te voegen, zo geeft hij aan.
Ik nodig hem uit om haar te vragen om haar excuses voor de affaire aan te bieden.
Ik zie hoe ze schrikt, hoe deze directe vraag haar uit het lood slaat, hoe haar adem stokt. Dan breekt ze en komen de tranen. Eindelijk is ze in staat om hem te vertellen hoe diep het haar spijt, hoe ze zich schaamt. Dat ze zijn eenzaamheid voelt.
Terwijl ze zich voor hem opent zie ik hoe ook hij zich voor haar opent. De handen zoeken elkaar op, de lijven komen dichter naar elkaar.
Voordat ze vertrekken geef ik ze een opdracht mee. Zoek elkaar lichamelijk weer op. Af en toe een knuffel als je langs elkaar loopt. Ga in bed bloot tegen elkaar liggen. Voel elkaars warmte, elkaars huid. Nog niet vrijen, dat komt later wel.
Ze gaan beiden, zichtbaar opgelucht, naar huis.
Wonderen zijn de wereld nog niet uit
De volgende ochtend stuurt ze me een uitbreid ingesproken bericht. Ze vertelt het alsof er een wonder is gebeurd. De avond hebben ze ontspannen met elkaar doorgebracht. ‘s Avonds in bed zijn ze bloot tegen elkaar aan gaan liggen, heeft ze zijn lichaam gestreeld en gevoeld hoe fijn het is om hem weer liefdevol aan te raken. Ze vertelt hoe van het een het ander kwam en ze heerlijk hebben gevreeën, dat haar lichaam hem kon in liefde kon ontvangen. Hoe ze heeft genoten, haar lustvolheid, haar opwinding weer heeft gevoeld.
Ze beseft zich ook dat er nog werk aan de winkel is, maar dit is al zo voedend en helend.
Over vier weken komen ze weer samen.
Het belang van lichamelijk verbinding
Een van mijn leermeesters, Willem Poppeliers, vertelde ons steeds opnieuw: “blijf seksueel actief, blijf elkaar lichamelijk beminnen. Niet voor de opwinding, maar voor de diepe verbinding. Het is belangrijke voeding voor de relatie. Het zorgt voor toekomstbestendigheid van de relatie, voor vervulling en wederzijdse waardering”.
Als de zinnelijkheid verdwijnt uit de relatie, dan is dat vaak het begin van het einde.
Daarom is het van belang om in relatietherapie dit thema altijd onomwonden en diepgaand te bespreken en voorbij de schaamte te onderzoeken wat het verlangen is en waar dat verloren is gegaan. Wat houdt jou en je partner tegen om elkaar lichamelijk te beminnen?
Verloren en weer gevonden
Iets dat is verloren, kan altijd teruggevonden worden. Hoe groter het verlangen des te groter de bereidheid om te zoeken, ook op plekken waar je niet zo graag komt.
Onze lichamen weten veel beter waar we naar verlangen, wat we nodig hebben om ons veilig en gezien te voelen. Het is ons hoofd, onze gedachtes, onze oordelen, onze beperkende overtuigingen die ons weghouden van waar we in essentie zo naar verlangen. Daarom is het lijf zo’n goede ingang. Dat is de kracht van lichaamsgerichte psychotherapie.
