We kennen hem vast allemaal: de saboteur die iedere keer als jij je iets voorneemt om aan te pakken, roet in het eten gooit.  Ik ken hem zo goed en ik voel de frustratie als hij langskomt. 

De saboteur in haar

De saboteur komt bij een van de deelnemers in een groep in Vlaanderen vol tevoorschijn. “Ik doe zo mijn best en heb zo veel plannen”, vertelt de deelneemster. “Waarom lukt het toch steeds niet? Ik volg zoveel trainingen voor mijn persoonlijke ontwikkeling, maar ik blijf maar worstelen, onder andere met mijn gewicht en gezondheid”. 

Ze is rond de 1 meter 80 en weegt zeker 120 kg. Haar lijf zit haar zichtbaar in de weg. Een aantal van de oefeningen kan ze niet meedoen en ik zie dat ze zich er ergens voor schaamt. De hele groep ziet het ook en loopt er met een boogje omheen: een collectief ongemak. 

De saboteur in beeld

Ik werk met haar rond het thema ‘voornemen en de weerbarstige realiteit’. Een van mijn assistenten stel ik op als haar saboteur. Voor de hele groep wordt helder welke dynamiek zich ontvouwt: ontkennen en volledig negeren. De saboteur wordt steeds luidruchtiger en stelt lachend: “Zo lang jij mij ontkent, heb ik het hier voor het zeggen”. Na enige tijd komt ze in beweging en probeert ze de saboteur te pakken te krijgen, letterlijk op te jagen. Hij wordt nog blijer en begint meer en meer te provoceren. Uiteindelijk heeft ze de saboteur in de hoek gedreven. Hij vraagt haar: “Wat wil je van me?”. Pas dan wordt haar duidelijk dat ze in de ogen kijkt van een stuk van haarzelf. Uiteindelijk neemt zij hem bij de hand en ze lopen samen langs alle groepsleden. Ze stelt hem voor aan iedereen in de groep. “Dit is mijn saboteur. Hij is onderdeel van mij.” 

Aan het eind van de training deelt ze haar voorgenomen acties: een afspraak maken met een diëtiste om een plan te maken om zeker 25 kilo af te vallen en een afspraak met een personal trainer om te werken aan haar algemene fitheid. Achttien mededeelnemers zijn getuige van haar commitment. Een aantal van de groep biedt zich aan als sponsor om ervoor te zorgen dat de saboteur weliswaar welkom is, maar niet de koers bepaalt. 

Een gedicht wat mij helpt

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

De Herberg [Rumi, Perzisch dichter]

Deze woorden helpen, dan lukt het me om mild te worden: ach ja, zo gaat het in het leven. 

Tineke